domingo, 2 de abril de 2006

Mi Pueblo





En mi post anterior os contaba, con motivo del Día de la Poesía, una tradición de mi pueblo y me gustaría contaros un poquito de él. Os decía que era distinto a la mayoría de los que he ido conociendo. Hasta tiene hasta un vocablo diferente. En mi pueblo usamos palabras que en ningún otro lugar se pronuncian, es más si alguno de nosotros, cuando vamos por ahí de parranda, las oímos, ya sabemos que hay un Ferrolano.
Hace algún tiempo ya que esta Villa me hizo el favor de recogerme, digo el favor porque soy el único de familia que ha nacido aquí, mis padres estaban de paso y, no se si por mí, se quedaron definitivamente aunque mi madre aún suspira por su mediterráneo. Mi padre era gallego y mi madre, al igual que mi hermana, de Cartagena. Esta mezcla, que supongo me ha hecho como soy, define bastante a mi pueblo, a su forma de ser. Es la consecuencia de la fusión de distintas culturas y costumbres, que en muchas ocasiones puede parecer un pueblo que no tiene identidad propia, que le falta alma, pero cuando creces en él te das cuenta de que nada de eso, sino todo lo contrario. Así lo pensábamos cuando ya mozos pretendíamos descubrir la vida y Ferrol se nos quedaba pequeño. Era aburrido, decíamos. Luego aprendí que lo era tanto como cualquier otro. Pero os iré contando.
¿Por donde queda mi Ferrol? Pues si veis el mapa del tiempo que muestra la Tele, arriba a la izquierda según miráis. Donde ponen siempre una nube con lluvia, pues ahí, en la primera nube del mapa. Pero, os lo digo de verdad, casi siempre se equivoca, yo creo que le quedo pegada la nubecita esa y nunca la cambia. Mi pueblo vive en el noroeste, en el golfo, geográficamente me refiero, llamado por los romanos “Golfo Ártabro”. Ferrol es una ría que se esconde entre los cabos Prioriño y Segaño, con un acceso como pocos, guardado por dos castillos, uno a cada lado, que hacían imposible su acceso por mar, si no estaba autorizado, es decir libre de ataques de enemigos.
Su historia, sus gentes, su vida y alguna de sus costumbres, si me permitís os iré contando.

La foto es la entrada por mar, ¿a que es bonita?


Os decía que poetas ha dado y da muchos (no me refiero a mí, jejeje), esta es una muestra.

Este amor que te tengo y tú no quieres
Es un río sin cauce y sin orilla
Que, en mi pecho, brota turbulento
Y ciego gira en busca de su curso.

Es una fuerza carente de destino
Que agosta y derriba lo que encuentra
En su ir y volver alucinado,
Encerrada conmigo en mis paredes.

Este amor que te tengo y tú no aceptas,
Se apodera de todos mis espacios
Haciendo inhabitable mi morada
Para toda ilusión, todo proyecto.

Este amor que te tengo es mi enemigo
Y yo –traidor- le ayudo a que me venza.

Es de Julio Pérez de Gamarra, Ferrolano y poeta.

Esta poesía, con su permiso, se la dedico a una amiga amada.

O iré contado más cosas, y más poesías.

El pensamiento del día
“La naturaleza nos ayuda a ser nosotros mismo, a superar los mayores cambios y las situaciones en las que nuestra vida esta en juego. Nos aporta magia y risa”
(Sobunfú Some.-Orígenes. Pensamientos africanos).

A todos, besos, rosas… y abrazos



10 comentarios:

Noa- dijo...

Aysss que morriña me trae tu post... hace mucho que no voy por esas tierra.

Yo, como tú, soy hija de padre gallego, aunque mi madre es de Graná (ahí es ná), así salió la niña con nacimiento catalán.

Gracias por traerme aromas gallegos.

Saludos

Anónimo dijo...

Cuentas muchas cosas, una tierra, un corazón, un poeta, sin sed porque la lluvía se la calma, un mar, un cariño para tu amiga y una frase para el corazón.

¿se puede pedir más? yo no me atrevería a hacerlo.

Un besito poeta de tierra de poetas.

இலை Bohemia இலை dijo...

Sólo conozco Santiago pero aspiro a conocer poco a poco toda Galicia porque me encanta esa tierra, siempre lo digo...
La foto maritima es preciosa...

Besos

Anónimo dijo...

Me ha quedado claro el inmenso amor que sientes a tu pueblo. Como Sabes solo estuve de paso, tengo pendiente la visita mas en profundidad que será realizada, no lo dudes, ¿te ofreces a hacernos de guía?.

En cuanto a la poesia, es preciosa, suerte que tiene tu amiga amada.

Un abrazo y un beso ferrolano.

meiga dijo...

Eso era lo que necesitaba, saber donde estaba tu pueblo :-) ya me ha quedao clarito.... quizas en semana santa la meiga se pasee por sus calles...
mil bikos

MentesSueltas dijo...

Hermosisimo y te agradezco que compartas estos temas con todos nosotros.
Un abrazo
MentesSueltas

Anónimo dijo...

Va a hacer ahora dos años que estuve una semana en galicia(maravillosa semana)No visité el Ferrol, pero pasé por l acarretera muy cerquita. En mi proxímo viaje procuraré pasar por allí.

Un abrazo

@Intimä dijo...

Hace un tiempo recibí una revista llamada Poesías de Galicia
entre ellas escogí esta bonita poesía que te quiero hacer llegar, supongo que te sonará de algo no? ajaj
Un besito Meigo.
Eche unha terra de meigas
chea de bruxas e trasnos,
vellas lendas de doncelas,
grandes homes literatos,
noites de lúa chea,
lobishomes e pantasmas
arrastrando unha cadea
de mentiras e parvadas.
Negras sombras de castelos
e príncipes enfeitizados
fragas cheas de misterios;
mortos en pe ou enterrados.
Rico país de afiadores
labregos e curandeiros;
boticas, brebaxes, xapores,
e ise viño milagreiro
A retranca dos galegos
os paisaxes esquecidos
as voces dos nosos antergos
resoando nos oidos.
Tremos un alma propia
e unha ligua moi bela
sin mártires da diglosia
nin nómadas sen unha terra.

A tódos galegos orgullosos de sí mesmos.

Pedro A. Vicente Canoura.


Una tierra maravillosa la tuya.

Anónimo dijo...

Precioso tu pueblo;);) toda Galicia me encanta.. besitos Meigo, que tengas un buen finde

Anónimo dijo...

ayss que pastel me saliste